وقتی سوانت رو می آورد به شعر خواندن بی وقفه، یعنی حال و هوای دلش طوفانی است، با رگبار های پراکنده...
این هم یک شعر که شاعرش "زن" است!
از تو رسیده ام به خدا، از خدا به تو
تنها مگر خدا برساند مرا به تو
افتاده ام به دام بلایی به نام عشق...
ختم به خیر میشود این ماجرا به تو
ما زن ها...
ما زن ها شعری نگفته ایم
دلمان را روی کاغذ نیاورده ایم
نه بخاطر اینکه هیچوقت مجنون نبوده باشیم
نه بخاطر اینکه هیچوقت عاشق نشده باشیم
و نه حتی بخاطر ظلم تاریخی "بیسوادی"...
نه اینها همه توهمات است
زن ها هم عاشق شده اند و
همه چیز دارد با سرعت برق و باد رو به زوال میرود. ده، پانزده سال پیش اگر کسی به سوانت میگفت در چشم بهم زدنی همه ی روزهای خوش جوانی اش سپری خواهد شد و اصلا نخواهد فهمید کی جوانی اش به سر آمد، پوزخندی بهش میزد و میگفت: برو عامو سرت جایی خورده لابد، داری چرند و پرند میپراکنی! اووووه یک عالم فرصت هست هنوز!!! اما حالا... حالا واقعا میفهمد گذر عمر
