خوابند وکیلان و خرابند وزیران...

هنگام می و فصل گل و گشت چمن شد
دربار بهاری تهی از زاغ و زغن شد
از ابر کرم، خطه ری رشک ختن شد
دلتنگ چو من

غیر "تُ"

روی غیر  تُ نمیشود حساب کرد...

آخر سالی

آخر سال است. این ۱۳۹۹ مریض احوال هم بالاخره دارد تمام میشود. مریض بود و مرا هم مبتلا کرد. کلا این دهه ی آخر قرن، اول و آخرش برای من ابتلاء بود. خوب بود راضی ام. ابتلائات هم برکت دارند. اثرشان توی زندگیمان جاری

شوینده ی منطق...!

نمیدانم راست و درستش همین هاست که میگویند، یا سفسطه و آسمان ریسمان بافتن است که میگویند عشق کور و کر میکند! اما گمانم راست گفته باشند. آخر من گاهی اوقات با همین چشمانم دیده ام حتی

ماهی سیاه کوچولو...!

شاید او میخواست برود دنیا را کشف کند... اما من

چالش بین جان و تن...

حرف قشنگی بود، اینکه میگفت: گاهی اوقات جان و تن رودرروی هم می ایستند و باهم میجنگند

من موافق هر کسی ام که مخالف این حکومته...!

نمیدانم کی و کجا بود، قیافه ش هم یادم نیست،  نسبتش هم یادم نمی آید اما

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

تنها مگر خدا برساند مرا به تو...

وقتی سوانت رو می آورد به شعر خواندن بی وقفه، یعنی حال و هوای دلش طوفانی است، با رگبار های پراکنده...

این هم یک شعر که شاعرش "زن" است!

 

از تو رسیده ام به خدا، از خدا به تو
تنها مگر خدا برساند مرا به تو

افتاده ام به دام بلایی به نام عشق...
ختم به خیر می‌شود این ماجرا به تو

در خلوت سکوت خودم زار میزنم...

 

 

در خلوت سکوت خودم زارمی زنم!
غمگین ترین کلاغ دهات شما منم!
شاید شبی کنارهمین غصه های زرد
مثل درخت خشکِ تبرخورده بشکنم
قابیل قصه ی من